Ρήξη Αχιλλείου Τένοντα

Η ρήξη αχίλλειου τένοντα αφορά σε τραυματισμό που συμβαίνει στο οπίσθιο μέρος του ποδιού, στο τμήμα κοντά στον αστράγαλο. Προκύπτει κυρίως σε άτομα που επιδίδονται σε ποικίλα αθλήματα, ωστόσο η ρήξη μπορεί να παρουσιαστεί σε οποιονδήποτε άνθρωπο.

Ο αχίλλειος τένοντας αποτελεί τον πιο ισχυρό τένοντα του σώματος στον άνθρωπο και συνδέει του μυς της γάμπας (γαστροκνημία) με το οστό της πτέρνας.
Σε περίπτωση που ο αχίλλειος τένοντας υπερεκταθεί τότε μπορεί να σχιστεί (ρήξη) μερικώς ή ολικώς. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο ασθενής θα ακούσει έναν ήχο σκισίματος. Ο ήχος αυτός ακολουθείται από άμεσο και έντονο πόνο στο πίσω μέρος του αστραγάλου, ενώ μπορεί να επηρεαστεί η ικανότητα βάδισής του.

Η ρήξη μπορεί να αποκατασταθεί με χειρουργική επέμβαση, αν και σε πολλές περιπτώσεις οι μη χειρουργικές θεραπείες επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Ρήξη Αχίλλειου Τένοντα – Αιτίες

Η κύρια αιτία που προκαλεί ρήξη αχίλλειου τένοντα είναι ο τραυματισμός. Ο αχίλλειος τένοντας συντελεί στην εκτέλεση σειράς κινήσεων, όπως είναι η στάση στα πέλματα ή τις μύτες, ενώ σε αυτό βασίζεται η κίνηση της βάδισης.
Η ρήξη συνήθως εμφανίζεται στο τμήμα του τένοντα που βρίσκεται 6 εκατοστά περίπου από το σημείο που συναντά το οστό της πτέρνας. Το συγκεκριμένο τμήμα παρουσιάζει επιρρέπεια σε ρήξεις εξαιτίας της ανεπαρκούς ροής αίματος, η οποία μπορεί επίσης να επηρεάσει αρνητικά τη διαδικασία της επούλωσης.

Οι ρήξεις προκαλούνται συνήθως από ξαφνική υπερέκταση του αχίλλειου τένοντα που συμβαίνουν σε καταστάσεις όπως οι παρακάτω:

  • Εντατικοποίηση της αθλητικής δραστηριότητας, κυρίως σε αθλήματα που απαιτούν άλματα
  • Πτώση από μεγάλο ύψος
  • Έντονο παραπάτημα στο δρόμο (λακκούβα, κ.α.)

Ποιοι είναι οι παράγοντες κινδύνου;

Οι παράγοντες κινδύνου που μπορεί να αυξήσουν τις πιθανότητες να συμβεί ρήξη αχίλλειου τένοντα είναι:

  • Φύλο – Στους άντρες είναι πιο πιθανό να συμβεί η ρήξη.
  • Ηλικία – Αφορά στην ηλικία ανάμεσα στα 30 με 40 έτη.
  • Αθλήματα ψυχαγωγίας – Οι τραυματισμοί που προκαλούν τη ρήξη του αχίλλειου τένοντα συμβαίνει συνήθως κατά τη διάρκεια αθλητικής δραστηριότητας που περιλαμβάνει άλματα, τρέξιμο και απότομες εκκινήσεις και παύσεις. Τέτοια δραστηριότητα μπορεί να είναι το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το τένις, κ.α.
  • Ενέσεις με στεροειδή – Ορισμένοι ασθενείς υποβάλλονται σε θεραπεία με εγχύσεις στεροειδών στην άρθρωση του αστραγάλου για να μειώσουν τον πόνο και τη φλεγμονή. Ωστόσο, αυτό το φάρμακο μπορεί να αποδυναμώσει τους κοντινούς τένοντες και συνδέεται με την εμφάνιση ρήξεων αχίλλειου τένοντα.
  • Συγκεκριμένα αντιβιοτικά – Τα αντιβιοτικά φθοροκινολόνης, όπως η σιπροφλοξασίνη (Cipro) ή η λεβοφλοξασίνη (Levaquin), συντελούν στην αύξηση του κινδύνου για ρήξη.
  • Πλεονάζον βάρος – Η παχυσαρκία ή το αυξημένο βάρος αποτελεί παράγοντα για επιρρέπεια σε τραυματισμούς και ρήξη του αχίλλειου τένοντα.

Ρήξη Αχίλλειου Τένοντα – Συμπτώματα

Αν και είναι πιθανό να μην υπάρχουν σημάδια ή συμπτώματα, σε πολλές περιπτώσεις ο ασθενής παρουσιάζει:

  • Αίσθηση ότι δέχθηκε κλωτσιά χαμηλά, στο πίσω μέρος του ποδιού (πτέρνα ή κάτω τμήμα της γάμπας)
  • Έντονο άλγος και οίδημα στην πτέρνα
  • Αδυναμία να λυγίσει το τραυματισμένο πόδι προς τα κάτω ή να το κινήσει κατά τη βάδιση
  • Δυσκολία να σταθεί στις μύτες των ποδιών
  • Ήχος «κλικ» κατά τον τραυματισμό

Διάγνωση

Κατά τη διάρκεια της διαγνωστικής εξέτασης, ο γιατρός θα ελέγξει για τυχόν ευαισθησία και πρήξιμο στο πόδι. Σε περίπτωση που πρόκειται για ολική ρήξη, θα διαπιστωθεί χάσμα στην περιοχή του τένοντα.

Ο γιατρός θα ζητήσει από τον ασθενή να σταθεί στα γόνατα πάνω σε μια καρέκλα ή να ξαπλώσει μπρούμητα με τα πόδια να προεξέχουν και να κρέμονται από το διαγνωστικό κρεβάτι. Στη συνέχεια θα πιέσει το μυ της γάμπας του ασθενούς, έτσι ώστε να ελέγξει αν το πόδι μπορεί να πραγματοποιήσει κάμψη αυτόματα. Εάν κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, τότε πιθανώς πρόκειται για ρήξη αχίλλειου τένοντα.

Στην περίπτωση που η έκταση του τραυματισμού του αχίλλειου τένοντα δεν είναι ξεκάθαρη (ολική ή μερική ρήξη), ο γιατρός πιθανό να συστήσει υπερηχογράφημα ή μαγνητική τομογραφία (MRI). Μέσα από την απεικονιστική διαδικασία, θα δοθεί ξεκάθαρη εικόνα των ιστών, καθώς και της βλάβης που έχουν υποστεί.

Ρήξη Αχίλλειου Τένοντα – Θεραπεία

Η θεραπεία για τη ρήξη του αχίλλειου τένοντα εξαρτάται από την ηλικία, το επίπεδο αθλητικής δραστηριότητας και τη σοβαρότητα του τραυματισμού. Συνήθως, οι νεότεροι άνθρωποι με αυξημένη δραστηριότητα επιλέγουν χειρουργική αποκατάσταση, ενώ οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας επιλέγουν συντηρητική αντιμετώπιση.

Η συντηρητική – μη χειρουργική θεραπεία περιλαμβάνει:

  • Ανάπαυση του τένοντα με τη χρήση πατερίτσας
  • Εφαρμογή πάγου στην περιοχή του τένοντα
  • Λήψη αντιφλεγμονωδών φαρμάκων
  • Ακινητοποίηση του αστραγάλου με την εφαρμογή ειδικής στήριξης για τις πρώτες εβδομάδες
  • Ειδικό πρόγραμμα φυσικοθεραπείας (έπειτα από μερικές εβδομάδες)

Χειρουργική Αποκατάσταση

Η χειρουργική αποκατάσταση της ρήξης αχίλλειου τένοντα συνήθως περιλαμβάνει τομή στο πίσω μέρος του ποδιού και συρραφή του σκισμένου τένοντα.

Ανάλογα με την κατάσταση του ιστού που έχει υποστεί βλάβη, η επιδιόρθωση μπορεί να γίνει με τη λήψη μοσχευμάτων από άλλους τένοντες.

Όπως σε όλες τις χειρουργικές επεμβάσεις, υπάρχει κίνδυνος για επιπλοκές όπως είναι η μόλυνση και βλάβη νεύρων. Ωστόσο, με την εφαρμογή ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών, τα ποσοστά επιπλοκών μειώνονται δραματικά σε σχέση με το ανοιχτό χειρουργείο.